Հասարակական կյանքի կայունության համար շատ կարևոր նշանակություն ունի ռացիոնալի ու իռացիոնալի հարաբերությունը մարդկանց նպատակների, վարքի ու պահվածքի մեջ։
Մեզնում համաճարակի բնույթ է կրում առանց ֆինանսավորման ու առանց լուրջ թիկունքի, միայն էնտուզիազմով տեղից վեր կենալ, ջարդել, փշրել ու լուծել ազգային մակարդակի ամենալուրջ խնդիրները։
Երեկ ՄԱԿ-ի Գլխավոր ասամբլեան ընդունել է նացիզմի հերոսացումը դատապարտող բանաձև: Լավ է արել, ճիշտ է արել, որովհետև այդ կազմակերպությունը ստեղծվել է հենց նացիզմի դեմ պայքարելու համար, հաղթել է մարդկության այդ քաղցկեղին, և դա իր գոյության հիմնական պատճառներից ու հիմքերից մեկն է...
Երբ Նիկոլ Փաշինյանը, բան ու գործ թողած, անդրադառնում է սափրվելու կամ ատամները լվանալու ժամանակ ջրի ծորակ բաց թողնելու փաստին, դա խոսում է նրա իրական արժեհամակարգի ու քաղաքական նիհիլիզմի (ոչինչ գոյություն չունի, ամեն ինչ անիմաստ է) գերդոզավորվածության մասին...
Եվ, իհարկե, չի խոսվում այն մասին, որ Արցախը, ՀՀ-ի ամրագույն վահանը լինելուց բացի, նաև ՀՀ-ի տնտեսության, մասնավորապես, հացահատիկի, գյուղմթերքի մի մեծ մասի հովանավորն էր:
Ցանկացած չափի, հզորության ու մասշտաբի մարդկային համակարգի համար, լինի այն անձ, մարդկային խումբ, թե պետություն կամ պետականանման կառույց, ամենասարսափելին սկսվում է այն ժամանակ, երբ պարզվում է, որ նա ոչ մեկին պետք չի։
Անղեկ ու անառագաստ վիճակն ու մեր վայ-իմաստունների լավ չմտածված խորհուրդներն էլ մի կողմից, մեզ ստիպում են լող տալ ահռելի թյուրիմացությունների ծովում՝ առանց որևէ ուղղությամբ փրկարար ափ տեսնելու։
Ինչպե՞ս է ստացվում, որ 2 տարի չի լուծվում Սյունիքում ռուսական հյուպատոսություն բացելու հարցը: Իշխանությունը Հայաստանի հպարտ քաղաքացիներին՝ 3 միլիոն վարչապետերին չի պարզաբանում, թե Սյունիքում Ռուսաստանի հյուպատոսության բացումը Հայաստանի անվտանգության տեսանկյունից օգո՞ւտ է, թե՞ վնաս...